ساقه های شکنندۀ شهری

۲۰ روز پیش جایی نوشتم:
ما بیش از هرچیز محتاج نوشابه‌های انرژی‌زا، موسیقی‌های مهیج، رفقای شنوای درد دل و فیزیوتراپ‌های صبور و باحوصله هستیم.

 

۲۰ روز از یادداشت قبل گذشته؛
حالا معتقدم ما به موسیقی‌های طولانی آرامش‌بخش، مرخصی از کار و غیبت از کلاس، لغو وقت‌های فیزیوتراپی، پتوهای کوچک برقی، دمنوش‌های گرم، سبکی بعد از گریه و آغوش‌های بزرگ نیاز داریم.

پی نوشت:
آنجا که می‌گوییم ای لطیف! رحم کن بر بندۀ ضعیفِ ذلیلِ حقیرِ مسکینِ مستکین‌ات.