برگ

چه کنم؟ عذر بخواهم؟ از آن ساحت عذر بخواهم؟       

من همین امروز عذر می‌خواهم؛ و نه فقط عذر.

همین امروز. نه وقتی پا به سن گذاشته‌ام و مدام گذشته را حلاجی می‌کنم؛ نه وقتی سخنرانِ جرأت‌ورزی شده‌ام و چنته‌ی ذهنم پر است از استدلال و جواب؛ نه شاید وقتی آنقدر آزادگی چشیده‌ام که با واژه‌ی مصلحت‌اندیشی بیگانه‌ام؛ نه. من همین امروز عذر می‌خواهم از آن‌چیزی که «اسلامِ عزیز» می‌خوانندش؛ عزیزی که پیروانی به خود دیده که تمامِ عمرشان را ریخته‌اند، که جان داده‌اند، به پای اینکه مبادا کلامی به قصد غباری و خراشی، بخواهد روی عزتش بنشانند.

اما همین چیزی که «اسلامِ عزیز» می‌خوانندش، پیروانی چون من هم کم ندیده؛ که گوشه‌ی دفترِ کار خودشان را مشغول نشان می‌دهند اما تمامِ گوششان جای دیگریست. که می‌شنوند:«می‌دانید چرا در بی‌قانونی غوطه‌وریم؟ چون مسلمانیم». گوش تیز می‌کنند و می‌شنوند:«...چون ما مسلمانیم، چون اسلام برای هر قانون و قاعده‌ای راه دررویی، استثنایی گذاشته است که بر اصل و قانونش احاطه کرده؛ همین منعِ دروغ و دروغ مصلحتی، همین منعِ دورویی و تقیه، همین فلان و همین بهمان»

من را پیروِ همین اسلامِ عزیز می‌شناسند. منی که نه خود از این قسم صحبت کم شنیده ام و نه- بی شک- برای این مکتب تازگی دارد. اما من را پیرو همین عزیز می شناسند. منی که چپیده بودم گوشه‌ی دفتر کار و خودم را مشغول نشان می‌دادم. تا به ابد مشغول. آنقدر مشغول که کسی نبیندم و نخواهدم و نشناسدم. به راستی در این لحظه کدام یک از ما مسلمان بود؟ منی که بی حنجره‌ام یا اویی که حنجره‌اش طنین می‌داد: «چون ما مسلمانیم، ما مسلمانیم، ما مسلمانیم».
کاش این سوال عاقبت گردابی شود و ببلعدم؛ آتشی شود و خاکسترم کند؛ خاکی شود و بر سرم ریزد؛ اما من نمانم. من، بی‌حنجره، آنجا نمانم.

اسلام را اگر عزیز می‌خوانند عزتش را از ما نگرفته که بخواهد به قاعدین بودنمان از کف بدهد. اما من چنان والهِ مکتبی دیگر هستم که شایسته نیست این سربند بیش از این بر سرم بماند. بگو بازش کنند. بگو مرا به اسلامی که عزیز می‌خوانندش نشناسند؛ که من پیرو راستینِ مکتب معظمِ مصلحت‌اندیشانم.