برگ

شنبه ها، یک شنبه ها، دوشنبه ها، روزهای هفته به من هجوم می آورند.
سر و صورتم زخمی شده است از روزهایی که به سمتم پرتاب می شوند. روز زخم می زند و ساعت ها و دقیقه ها زخم را می تراشند و دل ریش کنان، طوری اثر به جای می گذارند، که مطمئن باشی به این زودی ها جایش ترمیم نمی شود. 

به یک مرهم نیاز دارم. یک مرهمِ خانگی از گیاهِ صبر، گل آرامش و برگ یقین؛ که با گردِ همت بسابم و بنشانم روی زخم هایم. شنیده ام اگر مداومت کنی، معجزه می کند. 
شنیده ام روی زخم را نباید پوشاند. باید باز بگذاری اش در معرض باد، در معرض آفتاب؛ خورشید هم که پشت ابر رفت، غمت نباشد؛ با مرهم مراقبش باش تا روزِ بعد، تا طلوع بعدیِ خورشید.

این طور شنیده ام:
مداومت کن. مراقبت کن.